octave,
die
;über
mhd.
octâv
›Tonstufe [...]‹
(Lexer
) aus 2, 140
mlat.
octāva
(subst. Fem. von lat. octāvus
›Achter‹
; Kluge/S.
).2002, 666
1.
›achte Stufe der diatonischen Tonleiter‹; als Metonymie: ›Gesamtheit der Töne einer Tonstufe‹.Zur Sache:
Das neue Lex. d. Musik
.3, 496
Bedeutungsverwandte:
diapason
Belegblock:
Alberus
c ijr
(Frankf.
1540
): zwo octauen von einander.
Schein, NA
7, 12, 11
(Leipzig
, 1621
; Straßb.
1632
): Daß man die zweene Soprani oder Discạnte in Tenoren verwandele / eine Oktav niedriger.
Jahr, H. v. Mügeln
440
(omd.
, Hs. 1463
): die noten die da loufend sin | in die oktaven uß der prim. | der wise, wiße sunder wan, | die ist genant diapason.
Dasypodius
50v
(Straßb.
1536
): Diapason, [...], Ein zuͦsame͂ stim͂ung in der Octaua, Sic Diapente [...], Das in der Quint zuͦ samen stimpt.
Wackernell, H. v. Montfort
28, 16
(soobd.
, A. 15. Jh.
): da hort ich vil der vogel don, | octaf was nicht vergessen.
2.
›achter Tag nach einem Fest‹.Zur Sache:
LThK
.7, 1127
Belegblock:
Thielen, Gr. Zinsb. Dt. Ord.
1, 1
(preuß.
, 1414
/22
): gescheen im virczenhundirtsten und virczenden jare in der octaven epyphanie.
Sievers, Oxf. Benedictinerr.
40, 10
(hess.
, 14. Jh.
): Dise regele sal man alle czyt an heben an sancte Benedictus dage [...] und an der octaven der kindelin.
Bihlmeyer, Seuse
373, 28
(alem.
, 14. Jh.
): Do mornent ward, – daz waz in der heiligen engel octave, – do kom in einer geischlichen gesiht fúr in weiswi menger jungling der engelschlichen geselschaft.
Glatz, Chron. Bickenkl.
148, 1
(önalem.
, um 1640
): Barbel [...] sind baid ingeschlossen an der octauf sant Bonaventuren tag, da man zalt 1505 jar.