müden,
V.
›müde, kraftlos werden‹; trans.: ›jn. erschöpfen, ermatten, niederwerfen‹;
vgl.
müde
(Adj.) 1; 2.Bedeutungsverwandte:
verjochen
Wortbildungen
müdung
müe
die
, 1, müung
ruhe
schlaf
gemüdung
müdigkeit
Belegblock:
Helm, H. v. Hesler. Apok.
4126
(nrddt.
, 14. Jh.
): der last sal niemant muden, | Wen minne, geloube, ruwe, bicht | Die machen al die burden licht.
Meijboom, Pilgerf. träum. Mönch
7567
(rib.
, 1444
): Myn gebrech is mannichveldich, | Ich en kan nyet vil, dat moydet mich.
Kurrelmeyer, Dt. Bibel
2, 197, 6
(Straßb.
1466
): Wann brúder seyt gedenckente vnser arbeit vnd der múdung
[Var. T, F, 14./16. Jh.:
muung;
müheLuther
1545, 1. Thess. 2, 9: ].
Ebd.
7, 62, 18
: Wann du schawest ir herbergen: vnd die vinster die múdeten
[Var. 1476/8:
veriochten]
sy. Das abgrunt hielt ir fúß. Bachmann u. a., Volksb.
79, 34
(alem.
, 15. Jh.
): Nun begond Karlus gar fast müeden, won wie fil er Paligan schluog, so schat es im wenig.
Löffler, Columella/Österreicher
1, 48, 24
(schwäb.
, 1491
): die andern gebend nach der muͤdung des wercks den vliss des ruͦb und dem schlaͤff.
Schmitt, Ordo rerum
159, 12
(oobd.
, 1433
): müdung [...] müdikeit gemüedung.
Munz, Füetrer. Persibein
254, 7
.‒
Vgl. ferner s. v. beginnen
(V.) 1, müde
(Adj.) 1; 2.