1
lunze,die
;zu
vgl. mhd.
/nhd. lunze
‹Löwin‹ (Lexer
), dies laut 1, 1984
Rosenqvist, Frz. Einfluß.
f., aus afranz. 1943, 362
lonce, lunce
, ital.
lonca
; linze
mit der dort angegebenen Ütr.›Löwin‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl. lewin
Belegblock:
Ziesemer, Proph. Cranc Nah.
2, 12
(preuß.
, M. 14. Jh.
): der lewe hat gevangen genuc sinen welfern und hat getotit sinen lunzen und hat gevullit mit aze sine gruben.