lacerten,
pl. t.;
aus
lat.
lacertus
›Muskeln‹
(Georges
).2, 527
wohl ›Muskeln‹.
Belegblock:
Cirurgia H. Brunschwig 34 va,
31
(Straßb.
[1497
]): ob das sin mag etlicher adern nerui oder lacertenn halp / das do sint müß fleisch vnd der edelen gefider.
Sudhoff, Paracelsus
1, 5, 18
(um 1520
): so sezt sich die schwere des wassers under sich durch die poros des fleischs und füllt an alle poros und etwan die hülin auch und lacerten.
‒
Vgl. ferner s. v. altenwachs
.