1
kruft,die
;-n/-n
;aus
s. auch lat.
crypta
(Georges
); 1, 1778
gruft
.›Gruft‹; auch: ›Grube, Höhle; enges Tal‹.
Bedeutungsverwandte:
gewelbe
grube
höle
2
klinge
kluft
loch
1
lug
Wortbildungen:
kruftstok
Belegblock:
Schöpper
76b
(Dortm.
1550
): Spelunca. Grub hoͤle huͤly dolen kling klufft krufft spelunck ¶ hol loch lucken.
Oorschot, Spee. Trvtz-N.
17, 23
(wmd.
, 1634
): Mitt Stauden stoltz gekrönet | Die Krufften geben klang.
Chron. Köln
2, 438, 21
(Köln
1499
): is dat selve licham [...] gelacht [...] beneden in die cruft.
Gille u. a., M. Beheim
110, 161
(nobd.
, 2. H. 15. Jh.
): in des tieffen grabes krüfft | dez kaisers lob gwint hohe güfft.
Sachs
13, 455, 29
(Nürnb.
1558
): wir wöllen [...] zu-sehen | Wie du dich von der erden krufft | Mit deim glider schwingst durch die luft.
Chron. Strassb.
516, 12
(els.
, A. 15. Jh.
): er floch [...] und lag verborgen under der erden in der kruft zuͦ Rome.
Jörg, Salat. Reformationschr.
620, 12
(halem.
, 1534
/5
): zerbrachend ouch sant Frenen grab jn der krufft.
Oorschot, a. a. O.
197, 5
; v. Groote, Muskatblut
48, 32
; Kurrelmeyer, Dt. Bibel
6, 55, 13
; Rennefahrt, Staat/Kirche Bern
198, 14
; Maaler
254r
; Golius
14
; Schmidt, Hist. Wb. Elsaß
208
; Schweiz. Id.
10, 1735
.