klengeln,
V.
›klingeln‹;
vgl.
klengel
.

Belegblock:

Chron. Nürnb.
5, 691, 23
(
nobd.
,
E. 15.
/
A. 16. Jh.
):
es giengen alle knaben mit korrocklein [...] und klengelten all mit den zimeln.