klammern,
V.
›etw. festmachen‹;
vgl.
klammer
 1.

Belegblock:

Ziesemer, Proph. Cranc Jes.
25, 7
(
preuß.
,
M. 14. Jh.
):
uf disem berge wirt er schuppen daz antlitze des joches, daz do uf alle lute geclammert ist.
Meijboom, Pilgerf. träum. Mönch
12070
(
rib.
,
1444
):
Up eyne ander ich id clamer | Ind slaent zo samen mit dem hamer.