klammern,
V.
›etw. festmachen‹;
vgl.
klammer
1.Belegblock:
Ziesemer, Proph. Cranc Jes.
25, 7
(preuß.
, M. 14. Jh.
): uf disem berge wirt er schuppen daz antlitze des joches, daz do uf alle lute geclammert ist.
Meijboom, Pilgerf. träum. Mönch
12070
(rib.
, 1444
): Up eyne ander ich id clamer | Ind slaent zo samen mit dem hamer.