immerme,
das
.
›ewige Existenz‹;
zu
immer
 1.

Belegblock:

Quint, Eckharts Pred.
2, 350, 1
(
E. 13.
/
A. 14. Jh.
):
dâ ist ein sælic leben in einem iemermê, dâ kein valt enist.