her,
Personalpron.
›er‹.
Nrddt. u. md.; frühes und mittlerers Frnhd.
Bedeutungsverwandte:
vgl. er
he
Belegblock:
Helm, H. v. Hesler. Apok.
270
(nrddt.
, 14. Jh.
): Wen her [Johannes] waz vor den besten | Gevestent mit hantvesten | An herzen und an sinnen | Der gotlichen minnen.
Luther, WA
14, 142, 28
(1523
/24
): Wu Gott nit sonderliche gnade gibt, ßo muß ein hehr ein hehr bleiben, ein sie ein sie, das ist das herczeleidt und jammer am leibe.
Mendthal, Geom. Culm.
41, 21
(Hs. ˹preuß.
, A. 15. Jh.
˺): das kan ouch nymant getun, her kunne denne dy algarismos.
Joachim, Marienb. Tresslerb.
489, 11
(preuß.
, 1408
): Item 1 fird. Foͤsen dem muwerer gegeben zerunge, als her ken Kyschaw reyt, am frytage vor Johannis Baptiste, als her dye danczke muwern solde.
Röhrich u. a., Cod. Dipl. Warm.
4, 465, 5
(omd.
, 1432
): Das bier, mete und toffilbier sal her von unsern burgern czu seyner vorschengkunge keuffen.
v. Liliencron, Dür. Chron. Rothe
686, 31
(thür.
, 1421
): do liess her mit konigk Karlen tedingen, her wolde om das reich uff lassen.
Grosch u. a., Schöffenspr. Pössneck
19, 24
(thür.
, 1474
): da habe her by ir etwaz entzcaben, unde sye sy dardurch zcu frü gekommen unde eyns kindes vorfallen eher der rechten zcyt.
v. Tscharner, Md. Marco Polo
2, 19
(osächs.
, 2. H. 14. Jh.
): do gab her yn czwu guldyne tofiln, do stunt ane geschrebin das si soldin vry sin.
Behrend, Magd. Fragen
194, 16
(omd.
, um 1400
): Bekennet her des vor gehegetem dinge, her busset dorumb syne hant.
Rechn. Hermannst.
369, 14
(siebenb.
, 1503
): Item mer hat man ym gegeben, das her das hawslein hat gemacht dort inden flor. 0 den 25.
Helm, a. a. O.
10098
; Chron. Magdeb.
2, 204, 7
; Ziesemer, Marienb. Konventsb.
88, 20
; 283, 2
; Große, Schwabensp.
92a, 37
; Burkhardt, UB Arnstadt
99, 4
; Neumann, Rothe. Keuschh.
3960
; Bechstein, M. v. Beheim. Evang. Joh.
15, 2
; Mt. 1, 19
; Ukena, Kremsm. Sp.
41
; Doubek u. a., Schöffenb. Krzemienica
429
.‒
Vgl. ferner s. v. ablegen
10.