harschädel,
der
.›behaarter Kopf‹;
vgl.
har
(das
) 2.Belegblock:
Kehrein, Kath. Gesangb.
3, 193, 13
(Köln
1582
): Er wirt seiñ feinden boͤser art, | Die koͤpf mit macht zuͦschmeissen hart, | Wirt der harschedel gar zuͦschlan, | Die fort in ihren suͤnden gahn.
Dietz, Wb. Luther
2, 196
.