harschädel,
der
.
›behaarter Kopf‹;
vgl.
har
(
das
) 2.

Belegblock:

Kehrein, Kath. Gesangb.
3, 193, 13
(
Köln
1582
):
Er wirt seiñ feinden boͤser art, | Die koͤpf mit macht zuͦschmeissen hart, | Wirt der harschedel gar zuͦschlan, | Die fort in ihren suͤnden gahn.
Dietz, Wb. Luther
2, 196
.