gutleute,
pl. t.
›Aussätzige‹; zu
gut
(Adj.) 12v.
Wortbildungen:
gutleutacker
›zum Aussätzigenhaus gehöriger Acker‹ (a. 1623),
gutleutfrau
›Aussätzige, Patientin des Gutleuthauses‹ (a. 1597f.),
gutleuthaus
(seit 1348),
gutleuthof
(a. 1434),
gutleutmeister
(a.1526f.),
gutleutschafner
(a.1511f.).

Belegblock:

Dasypodius
92
v (
Straßb.
1536
):
gutleuthaus, n. hieracomeion.
Bernoulli, Basler Chron.
5, 360, 2
(
alem.
,
1522
):
verbranten ouch der guͦtlúten husz zu Sant Jacob.
Rwb
4, 1336
f.;
Pfälz. Wb.
3, 521
;
Bad. Wb.
2, 509
;
Schweiz. Id.
2, 1717
;
Schwäb. Wb.
3, 967
.