geneunt,
Adj.;
vgl.
Dwb
4, 1, 2, 3391
.
›neunfach‹.

Belegblock:

Lappenberg, Fleming. Ged.
122, 22
(
1631
/
3
):
Diß hat der Kastalinnen geneunte Schwesterzunft so glücklich enden koͤnnen durch ihrer Musik Macht.
Schwäb. Wb.
3, 360
.