gelfen,
das
;gelfen
(V.).›Schall, Hall, Lärm; das Schreien, Rufen; Geschwätz, Gerede‹.
Bedeutungsverwandte:
geschwäz
notschreien
schreien
bag
galm
gebracht
geklaffe
gekreisch
geschelle
grein
der
), guft
lermen
der
) 1, 2
plär
Belegblock:
Helm, H. v. Hesler. Nicod.
3460
(nrddt.
, 14. Jh.
): war ist nu komen din gelfen, | des du lange has gephlogen?
Gille u. a., M. Beheim
99, 673
(nobd.
, 2. H. 15. Jh.
): dise zwen | münch liessen ainen esel sten, | der machet solchen gelffen.
Ebd.
328, 353
: Rufft all mit lauter stim | Jhesus! der wurt euch helffen. | von dises ruffes gelffen | wurt euch erhären Krist.
Mayer, Folz. Meisterl.
32, 219
(nobd.
, v. 1496
): Im frumpt weder hewlen noch gelffen.
Sachs
16, 232, 16
(Nürnb.
1562
): Von einem unverschempten mann, | Da sie sich nicht entschütten kann | Mit irm notschreyen oder gelffen.
Kehrein, Kath. Gesangb.
1, 317, 12
(Nürnb.
1631
): Meine Schwachheit klag ich dir, | Mit seufftzen vnd mit gelffen.
Jellinek, Friedr. v. Schwaben
5306
(schwäb.
, Hs. 1478
): Si achten wenig meins gelffen.
Barack, Zim. Chron.
4, 219, 33
(schwäb.
, M. 16. Jh.
): Mein pitten, schreien und gelfen | Ist sonst ganz verloren.
Wyss, Luz. Ostersp.
9406
(Luzern
1545
): ich wellt im leggen syn gschwatz vnd gelffen | vnnd flux ab der martter hellffen.
Schade, Sat. u. Pasqu.
2, 194, 142
(1522
): Nu hoff ich, der frum fürst lobesan | Wirt sich darein nicht füren lan, | Sunder wirt der rechten warheit helfen | Und sich nicht keren an sein gelfen.