gegurte,
gegorte,
das
;–/-e
.›Gurt, Zaumzeug, Zügel (für das Pferd)‹.
Belegblock:
Ziesemer, Gr. Ämterb.
264, 22
(preuß.
, 1396
): im satelhusze: [...] 6 schyben gegorte, item kropen und ryncken czu spangurtel.
Meijboom, Pilgerf. träum. Mönch
9748
(rib.
, 1444
): Mir gebricht eyn colier zo mynē wynde | Ind gegurde zo mynen perden.
Lippert, UB Lübben
2, 159b, 12
(osächs.
, 1439
): 22 1/2 g. vor czome, vor gegorte keyng Cotbus mit Starkin czerunge.
Schmitt, Ordo rerum
248, 27
; Dief./Wü.
608
.