gebietung,
die
.
›(Ausübung der) Macht, Herrschaft‹;
vgl.
gebieten
 3; 4.

Belegblock:

Löffler, Columella/Österreicher
1, 12, 13
(
schwäb.
,
1491
):
der puren sach sy ain stinckind werck und eben das geschefft das nit bedúrff der maisterschafft oder gebiettung.
Höver, Bonaventura. Itin. B
94
(
moobd.
,
1450
/
60
):
also das er [gaist] ist ein gezaichent jn die graden der newn ordenung, da von ordenleich jn jm geschickt geordent wirdt verkundung, ordenung, enpfachung [...] belaittung, gepiettung, salbung.
Schwäb. Wb.
3, 130
.