gebietung,
die
.›(Ausübung der) Macht, Herrschaft‹;
vgl.
gebieten
3; 4.Belegblock:
Löffler, Columella/Österreicher
1, 12, 13
(schwäb.
, 1491
): der puren sach sy ain stinckind werck und eben das geschefft das nit bedúrff der maisterschafft oder gebiettung.
Höver, Bonaventura. Itin. B
94
(moobd.
, 1450
/60
): also das er [gaist] ist ein gezaichent jn die graden der newn ordenung, da von ordenleich jn jm geschickt geordent wirdt verkundung, ordenung, enpfachung [...] belaittung, gepiettung, salbung.
Schwäb. Wb.
3, 130
.