gebannen,
V.
1.
›jn. mit dem Bann belegen, in den Bann tun‹; vgl.
bannen
8; 9; 10.Belegblock:
Piirainen, Stadtr. Sillein
53b, 16
(sslow. inseldt.
, 1378
): Dirre keiser waz der poͤse keiser heinreich der auf seinen vater vͤrlevgte vnd dar czu dikch gepannet wart.
Öst. Wb.
2, 240
.2.
›(einen Geist o.ä.) bezwingen‹; zu
bannen
11.Belegblock:
Niewöhner, Teichner
325, 17
(moobd.
, 1360
/70
): wer chund ein gaist gepanden | den mit augen noch mit handen.
Ebd.
336, 45
: daz man den wurm gepanen mag | aus der mawr ann tag, | er verstet der wort doch nicht.
3.
zu den Wendungen gebannen (feier)tag, gebannen (feier)abend
s. bannen
2.