gängeler,
der
;–/-Ø
, zu mhd. gengelære
›Wanderer‹ ( Lexer
).1, 857
›Wanderhändler, Hausierer‹.
Belegblock:
Herborn u. a., Rechn. Jülich
45, 19
(rib.
/snfrk.
, 1398
/9
): van eyme gengeler zu Esch, dee sich geslagen hadde.
Meijboom, Pilgerf. träum. Mönch
8122
(rib.
, 1444
): Engeyn gengeler noch kouchelere | En kan machen ergetznisse meerre | Dan ich.
Bücher, Berufe Frankf.
1914, 50
; Pfälz. Wb.
3, 25
; Schwäb. Wb.
3, 45
; Schweiz. Id.
2, 361
.