daum,
der
;
zu
mhd.
doum
›Zapfen, Pfropf‹
(
Lexer
1, 455
).
›Stöpsel, Pfropfen‹, ütr. auch: ›oberes Ende (von etw.)‹.

Belegblock:

Helm, Maccabäer
542
(
omd.
/
nrddt.
, Hs.
A. 15. Jh.
):
Also tet ouch des manen boum; | swen er schein an des wipfils doum.
Hübner, Buch Daniel
585
(
omd.
, Hs.
14.
/
A. 15. Jh.
):
ich in einer nacht | Slief uf mines bettis doum.
Strehlke, Nic. Jerosch. Chron.
9103
(
preuß.
,
um 1330
/
40
):
di Prúzin [...] snittin
[einem Bruder]
ûz den nabil, | der des gedirtnis
[›Gedärme ?‹]
was ein doum.
Helm, a. a. O.
6417
;
Schmeller/F.
1, 508
.