daum,
der
;zu
mhd.
doum
›Zapfen, Pfropf‹
(Lexer
).1, 455
›Stöpsel, Pfropfen‹, ütr. auch: ›oberes Ende (von etw.)‹.
Belegblock:
Helm, Maccabäer
542
(omd.
/nrddt.
, Hs. A. 15. Jh.
): Also tet ouch des manen boum; | swen er schein an des wipfils doum.
Hübner, Buch Daniel
585
(omd.
, Hs. 14.
/A. 15. Jh.
): ich in einer nacht | Slief uf mines bettis doum.
Strehlke, Nic. Jerosch. Chron.
9103
(preuß.
, um 1330
/40
): di Prúzin [...] snittin
[einem Bruder]
ûz den nabil, | der des gedirtnis [›Gedärme ?‹]
was ein doum. Helm, a. a. O.
6417
; Schmeller/F.
1, 508
.