bogner,
bogener,
der
;-s/-Ø
.1.
›Bogenmacher, Armbrustmacher‹; zu
bogen
(der
) 3.Belegblock:
Joachim, Marienb. Tresslerb.
191, 19
(preuß.
, 1402
): 1 m. eyme boghener von Thorun gegeben am montage noch Symonis und Jude apostolorum.
Ziesemer, Gr. Ämterb.
194, 7
(preuß.
, 1420
): 18 armbrost, der is 10 czum bogener.
Hampe, Nürnb. Ratsverl.
1, 437, 10
(nobd.
, 1548
): Dweil zu Reutlingen ein berümbter pogner vorhannden, der daselbst hinweg strebt.
Sachs
21, 94, 3
(Nürnb.
1559
): Ietzt felt dir dis, denn felt dir das, | Hast dran zu bawen unterlas: | Den besten gwin der bogner hat.
Barack, Teufels Netz
11297
(Bodenseegeb.
, 1. H. 15. Jh.
): Das kompt ain tail vom bognar dar, | Der sollt billich nemen war | Das lim, adran und bain horn | Wær alles samen usserkorn.
Turmair
4, 441, 14
(moobd.
, 1522
/33
): Etlich setzen auch ein pesunders tail, das in im pegreift die handwerk und künstler, so zu dem krieg dienen, als pogner püxenmacher.
Mollay, Ofner Stadtr.
121, 3
(ung. inseldt.
, 1. H. 15. Jh.
): Dy pogner vnd pfeilsnitzerr, pey der stat gesessen, dy süllen ir hantwerch arbaitten.
Schmitt, Ordo rerum
275, 23
; 27
; Voc. inc. teut.
t vr
; Mylius
H 3v
; Schmid, Pilgerreisen.
1957, 407
; Matzel u. a., Spmal. dt. Wortschatz.
1989, 52
; Preuss. Wb. (Z)
1, 703
; Schwäb. Wb.
1, 1267
; Schweiz. Id.
4, 1069
; Öst. Wb.
3, 558
.2.
›Bogenschütze‹; zu
bogen
(der
) 3.Bedeutungsverwandte:
vgl. bogenschütze
Belegblock:
Tobler, Schilling. Bern. Chron.
1, 115, 21
(whalem.
, 1484
): der herzog von Burgunnen hat me dann sechshundert man an sinem hof [...] on sin bogner, die in sin garden gehoͤrent.
Bernoulli, Basler Chron.
4, 179, 17
(alem.
, 1444
): doch der mertteil wart usserhalb [...] erslagen; den sy hattent wol 6 hundert bogner.
V. Anshelm. Berner Chron.
1, 158, 7
(halem.
, n. 1529
): die Franzesischen boͤgner, uf 8000, by Gwinegat wie die schaf gemezget.