blutgang,
der
;
–/-e
+ Uml.
1.
›Blutfluß; Blutung (als Erkrankung)‹;
vgl.
1
blut
 1; 5,
gang
 1.
Bedeutungsverwandte:
vgl.
blutfliessen
,
blutflus
 1.

Belegblock:

J. W. von Cube. Hortus
104, 44
(
Mainz
1485
):
coriander [...] ist gůt widder den blůt gang der nasen.
Ralegh. America
13, 12
(
Frankf.
1599
):
daß die Hispanier [...] mit bösen Blutgängen / vnd dem Rotlauff beschmeyst / vnd jhren Pferden vergeben worden.
Sudhoff, Paracelsus
4, 403, 17
(
1527
):
auch sezent ir die adern under dem kinne für den blutgang der nasen.
Schmitt, Ordo rerum
361, 19
;
Maaler
73r
;
Dict. Germ.-Gall.-Lat.
90
;
Lehmann, Rezeptb.
160
;
Schmid, Pilgerreisen.
1957, 406
;
Dietz, Wb. Luther
1, 323
;
Stieler
1, 623
;
Preuss. Wb. (Z)
1, 684
.
2.
›Monatsblutung, Menstruation‹;
zu
1
blut
 1,
gang
 1.
Bedeutungsverwandte:
vgl.
blutflus
 2.

Belegblock:

Sachs
6, 312, 1
(
Nürnb.
1558
):
Das weib mit dem blutgang.