blutgang,
der
;–/-e
+ Uml.1.
›Blutfluß; Blutung (als Erkrankung)‹; vgl.
1
blut
1; 5, gang
1.Bedeutungsverwandte:
vgl. blutfliessen
blutflus
Belegblock:
J. W. von Cube. Hortus
104, 44
(Mainz
1485
): coriander [...] ist gůt widder den blůt gang der nasen.
Ralegh. America
13, 12
(Frankf.
1599
): daß die Hispanier [...] mit bösen Blutgängen / vnd dem Rotlauff beschmeyst / vnd jhren Pferden vergeben worden.
Sudhoff, Paracelsus
4, 403, 17
(1527
): auch sezent ir die adern under dem kinne für den blutgang der nasen.
Schmitt, Ordo rerum
361, 19
; Maaler
73r
; Dict. Germ.-Gall.-Lat.
90
; Lehmann, Rezeptb.
160
; Schmid, Pilgerreisen.
1957, 406
; Dietz, Wb. Luther
1, 323
; Stieler
1, 623
; Preuss. Wb. (Z)
1, 684
.2.
›Monatsblutung, Menstruation‹; zu
1
blut
1, gang
1.Bedeutungsverwandte:
vgl. blutflus
Belegblock:
Sachs
6, 312, 1
(Nürnb.
1558
): Das weib mit dem blutgang.