bischoftum,
das
;
–/-Ø
.
›Bistum‹;
zu
bischof
 2.

Belegblock:

Große, Schwabensp. 
128a, 15
(Hs. ˹
nd.
/
md.
,
um 1410
˺):
Iz sint ouch zwey erzebischoptům in deme lande tů Saxsen vnde fuͤnfzen ander biscoptům.
Ebd.
132a, 22
:
De erzebiscoppe gebeitent ouch iren senit mit rechte den, de in ireme biscoptůme sint.
Dict. Germ.-Gall.-Lat.
87
;
Dietz, Wb. Luther
1, 308
;
Preuss. Wb. (Z)
1, 621
.