bischoftum,
das
;–/-Ø
.›Bistum‹;
zu
bischof
2.Belegblock:
Große, Schwabensp.
128a, 15
(Hs. ˹nd.
/md.
, um 1410
˺): Iz sint ouch zwey erzebischoptům in deme lande tů Saxsen vnde fuͤnfzen ander biscoptům.
Ebd.
132a, 22
: De erzebiscoppe gebeitent ouch iren senit mit rechte den, de in ireme biscoptůme sint.
Dict. Germ.-Gall.-Lat.
87
; Dietz, Wb. Luther
1, 308
; Preuss. Wb. (Z)
1, 621
.