bewont,
part. Adj.
1.
›wohnhaft, wo wohnend‹; zu
bewonen
1.Bedeutungsverwandte:
vgl. wonhaft
Belegblock:
Maaler
67r
(Zürich
1561
): Bewont / Da man wonet. Habitabilis.
Mell u. a., Steir. Taid.
23, 12
(m/soobd.
, 1523
): damit durch aufnembung neuer maister zu burgern den zuvor alhie bewonten kain abbruch beschehe.
2.
s. bewonen
2.