beisser,
der
;
–/-Ø
.
1.
›j. / ein Tier, das beißt, verletzt‹;
vgl.
beissen
(V., unr. abl.) 3; 8.

Belegblock:

Fischer, Brun v. Schoneb. 
6568
(
md.
, Hs.
um 1400
):
daz her ouch alsus | in latine heizet Diabolus, | daz sprichet: ein bizere.
Wiessner, Wittenw. Ring
5450
(
ohalem.
,
1400
/
08
):
Sei liess die peisser
[hier: ›Läuse‹]
all genesen | Und graffelt an hin mit der hant.
Voc. inc. teut.
s vr
;
Maaler
56r
;
Schles. Wb.
108
;
Franke, Luthers Wortlehre.
1914, 102
(a. 
1527
).
2.
s.
beissen
(V., unr. abl.) 7.