beinfas,
das
;–/-er
+ Uml.›Bienenkorb‹.
Belegblock:
Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat.
163, 8
(oobd.
, 1349
/50
): der per lâget der peinväzzer durch des honigs willen, wan er izt nihts sô gern.
Drescher, Hartlieb. Caes.
213, 33
(moobd.
, 1456
/67
): do nam sy den waren fronleichnam Gots aus irem můnde und legt in fúr dy peyn in ein peynfas.
‒
Vgl. ferner s. v. beinschwarm
.