beinbrüchel,
beinbrücher
(letzteres nur für 2),
der
.
1.
›j., der ein Bein gebrochen hat‹;
zu
1
bein
 1.

Belegblock:

Schwäb. Wb.
1, 803
(a. 
1370
).
2.
ein Vogel;
zu
1
bein
 6.
Bedeutungsverwandte:
beinbrecher
,
steinbeis
,
steinbrüchel
 2.

Belegblock:

Bremer, Voc. opt.
44174
(
wobd.
, vereinzelt westl.
mbair.
,
seit 1529
):
Ossifragus […] benbrúchel […] beinbrúcher […] Ossifragus est auis quedam, que ossa dimittit et frangit. Vnde (eciam) dicitur (ossifragus) quasi ossa frangens.
Brack
d 7r
;
Diefenbach
402
c;
Schweiz. Id.
5, 378
.