baruk,
der
;baruckes/–
;zu
mhd.
bâruc
Titel des Kalifen (Lexer
), dies aus dem Hebr.1, 132
Titel des Kalifen mit der etymologischen Bedeutung ›der Gebenedeite‹.
Poetische Texte bis etwa 1400.
Bedeutungsverwandte:
keiser
1
könig
Belegblock:
Fischer, Brun v. Schoneb.
10320
(md.
, Hs. um 1400
): wa ist der baruch, der katholicus | den di werlt ouch nennet alsus?
Pyritz, Minneburg
2988
(nobd.
, Hs. um 1400
): Sin helm sy erkande | Von dez paruckes lande.
Ebd.
4161
: allez daz guͤt, | Daz Artus het, der kunig fruͤt, | Und der baruk von Baldak.