bünen,
V.
›etw. z. B. einen Boden, mit Brettern versehen‹;
zu
büne
 1; 2.

Belegblock:

Rechn. Kronstadt
3, 418, 27
(
siebenb.
,
1547
):
vnd das sy den Eren haben Gebynt in der Mylen vnd ein Naÿ dor gemacht.
Schwäb. Wb.
1, 1527
.