bükling,
bökling,
bücking,
bocking,
der
;–/-e
;zu
mhd.
bückinc
(Lexer
), 1, 377
mnd.
buckink
(Schiller/Lübben
, 443f.), beide aus 1
mnl.
bucking
, Ableitung aus mnl.
buc
›Bock‹
; die Form mit l-
im Suffix seit dem 15. Jh. (Pfeifer, Etym. Wb. d. Dt.
).1993, 180
›geräucherter Hering, Bückling‹.
Belegblock:
Joachim, Marienb. Tresslerb.
108, 20
(preuß.
, 1401
): 1 m. eyme stadknechte von Danczik, der dem meister engelischen bucking brachte.
Ziesemer, Gr. Ämterb.
767, 9
(preuß.
, 1410
): 8 tonnen heringes und 1 tonne czu bucynge.
Loesch, Kölner Zunfturk.
2, 116, 3
(rib.
, 1461
): Ouch en soilen die wirde geinen vischmengeren noch vischmengersen geine visch, herink noch buickink verkoufen.
Struck, Cist. Marienst.
1165, 7
(mosfrk.
, um 1477
): uß demselven gehuse funfftzich buckinge, dy er bezailen mach mit 7 s.
Rudolph, Qu. Trier
71, 18
(mosfrk.
, 1550
): Was auch von stockfischen, schollen, planßen, fachen und buckingen hierher gebracht werden.
Ermisch u. a., Haush. Vorw.
214, 42
(osächs.
, 1570
/7
): Nim einen puckling und grundwurzel, so gros als ungefehrlich ein zimblich henneney, und ein halbes loth foenum Graecum.
Hoffmann, Würzb. Polizeisätze
95, 24
(nobd.
, 1387
): Unterkeuffere uber hering, vische und buͤkinge.
Hampe, Ged. v. Hausrat
4, 18, 13
(Straßb.
um 1514
): Rufolcken / Roppen / Dryschen / vnd hering | Husen / Recken / Platyslin vnnd bücking | Selmling / mylling / schelı͂g vñ hüwerling.
Merk, Stadtr. Neuenb. 59.
15
(nalem.
, 1442
): von ainem strow
(›Strohgebinde, worin die Bücklinge verpackt werden‹)
buking drei helbling. Rennefahrt, Zivilr. Bern
246, 23
(halem.
, 1510
): unser geschworen und verordneten beschoͧwer der heringen und bücking.
Bremer, Voc. opt.
1, 229
; Schmitt, Ordo rerum
321, 4
; Brack
d 6v
; Voc. inc. teut.
d iiijv
; t vijv
; Dasypodius
89v
; Serranus
36v
; Maaler
81r
; Mylius
D 8r
; Hulsius
B ijr
; Dict. Germ.-Gall.-Lat.
98
; Preuss. Wb. (Z)
1, 855
; Bad. Wb.
1, 361
; Schwäb. Wb.
1, 1504
.