büffel,
der
;–/-Ø
;zu
mhd.
büffel
›Ochs‹
(Lexer
), dies aus 1, 379
frz.
buffle
, das auf spätlat.
būfalus
/ būbalus
(Georges
), 1, 870
griech.
boúbalos
zurückgeht (Kluge/S.
).1995, 143
›Büffelochse, Büffel‹; auch ütr. ›grober, ungeschlachter Mensch‹.
Bedeutungsverwandte:
auerochse
wiesent
Belegblock:
v. Tscharner, Md. Marco Polo
55, 11
(osächs.
, 2. H. 14. Jh.
): Do sint ouch elephant, do sint ouch vil eynhorn [...] sy han hor sam di buffil odir das wisint.
Gille u. a., M. Beheim
354, 80
(nobd.
, 2. H. 15. Jh.
): Ross, esel, helffent grass, | kemel, puffel, schaff, gais, | wu man die vint und weiss, | daz sol man alles kachen.
Sachs
17, 175, 23
(Nürnb.
1554
): Secht, dort kompt gleich der faule schlüffel | Mit tregem gang, gleich einem büffel.
Ebd.
17, 175, 23
(Nürnb.
1562
): Vil grob brocken ich schlicken muß | Bey mannichem noch gröbern püffel.
Henisch
155
(Augsb.
1616
): Aurochs / grosser oder wilder püffel.
Päpke, Marienl. Wernher
3781
(halem.
, v. 1382
): Búfel und hinden | Liefent von ir kinden | Ze disen gesten willeklich.
Klein, Oswald
3, 14
(oobd.
, 1431
/2
): Man zemet liephart, löwen wild, | den püffel, das er zeucht.
Bremer, Voc. opt.
1, 229
; Schmitt, Ordo rerum
298, 17
; Voc. inc. teut.
d iiijv
; Rosenqvist, Frz. Einfluß.
1932, 96
; 1943, 217
f.; Brack
d 5r
; Dasypodius
19v
; Maaler
81r
; Mylius
D 1v
; Hulsius
B ijr
; Henisch
374
; Dietz, Wb. Luther
1, 358
; Schwäb. Wb.
1, 1508
; Schweiz. Id.
4, 1042
.