anbüren,
V.;
zu
mhd.
bürn
, nhd. (ge)bühren.
›jm. als Pflicht auferlegt sein, zugewiesen sein‹.
Belegblock:
Winter, Nöst. Weist.
3, 377, 37
(moobd.
, v. 1559
): man sol den wasserlauf raumen von der Grickin hülbm unz in den pach wen dasselb anpurt.