abtrünne,
die
;-
Ø
/-;zu
mhd.
trünne
›Schar‹
(Lexer
).2, 1547
›Abfall, Lossagung von etw./jm.‹;
vgl.
abtrünnen
, abtrünnig
1.Belegblock:
Strehlke, Nic. Jerosch. Chron.
21958
(preuß.
, um 1330
/40
): dâmit er ûz der âchte | der aldin abetrunne | irlôste menschlîch kunne
(
alte abtrünne ›Sündenfall‹).
Ebd.
15013
: In dem anbeginne | der andrin abetrinne | Pogezênin, Sudouwîtin | [...] | besamintin ein michil her.
Ebd.
20700
: dô quam der von Vûchtewangin | [...] | dâ zu Prûzin in daz lant | und daz gar betrûbit vant | von der abetrinne | des volkis âne sinne.